Mikhail Yurevich ma wiele znaczących społeczniewiersze, w których ocenia społeczeństwo i próbuje zrozumieć, co czeka go w przyszłości. Analiza Duma Lermontowa pozwala nam stwierdzić, że dzieło należy do rodzaju satyrycznych elegii. Poeta skomponował poemat w 1838 roku, w tym sensie, że jest bardzo podobny do wiersza „Śmierć poety”, tylko jeśli jest autor obwinia bezczynność i nadużywania społeczeństwa sądu, nie ma obwiniać wszystkich arystokratów, ich obojętność i odmowę uczestniczenia w wydarzeniach społeczno-politycznych mówi Duma.
Lermontow napisał wiersz w formie elegii, nawskazuje to na wielkość i rozmiar pracy. Ale tu jest też satyra, jak poeta mówi o swoich rówieśników ze swoim zwykłym sarkazmem. Michaił był bojownikiem przez naturę, tak pogardzał ludzi, zrezygnował z okolicznościami, które nie mają żadnych celów w życiu i aspiracji. Poeta sceptyczny system publiczny i społeczny, który prowadzi do nikąd, nie dając obywatelom prawo wyboru, uświadamia sobie, że jego pokolenie czeka na pozazdroszczenia los, to jest stare, a nie mając czasu, aby zastosować tę wiedzę.
Analiza Duma Lomontowa podkreśla torówieśnicy pisarza nie mogli zdecydować się na desperacki krok i stawić opór carskiemu reżimowi, ponieważ nauczali go gorzkie doświadczenia ich ojców - dekabrystów. Potomkowie rozumieją, że nie mogą niczego zmienić, ale zostaną surowo ukarani za powstanie, więc wolą milczeć i skierować całą swoją wiedzę i umiejętności na bezowocną naukę. Ludzie ci nie charakteryzują się żarliwą manifestacją uczuć, nie wykonują szlachetnych czynów, a nawet boją się przyznać przed sobą pragnienie pomagania innym, uczynienia świata lepszym.
Analiza "Duma" Lermontowa pokazuje, że poetauważał swoich rówieśników za mądrych ludzi, ale nawet najbardziej utalentowani z nich nie chcieli niczego zmieniać. Można je zrealizować, ale nie widzą potrzeby. Nie rozumieją, dlaczego marnować energię i czas, jeśli w końcu nic się nie stanie, nikt nigdy ich nie usłyszy. To pokolenie można uznać za zagubione, nie zrobiło nic dobrego dla świata, więc zestarzeje się bez chwały i szczęścia. Najbardziej utalentowani i inteligentni szlachcice porzucają przeszłość, uważając ją za bezsensowną i głupią, ale sami nie mają absolutnie żadnego wkładu w przyszłość.
Obojętność wobec życia społecznego oznacza duchowośćśmierć - tak myślał M. Lermontow. Duma podsumowała jedynie pytania, które były aktualne i bolesne dla poety. Michaił Juriewicz nieustannie martwił się, że nie zostawi niczego dla przyszłych pokoleń. Jego dzieło uważał za bezużyteczne i niedoskonałe, lata przeminą i zostanie na zawsze zapomniany. Twierdzenie o wieczność mogło działać na Puszkina.
Analiza "Duma" Lermontowa pokazuje, że poetazapowiada siebie i swoich rówieśników sromotną przyszłość. Wierzy, że miną lata, a on zostanie zapomniany. Ale Michaił Juriewicz mylił się, jego dzieło stało się częścią klasyki rosyjskiej literatury, choć nielicznych prozaików i poetów z XIX wieku przyznano taki los. Ci, którzy nie bali się powiedzieć prawdy.</ p>
