Ona nigdy nikomu nie przegrała. Ze złożeniem swoich przeciwników nazywany Turi, a później, dzięki ufności, wytrwałość i wytrzymałość sportowców, do tego dodano epitet „Iron”. Jej pierwsze zwycięstwo w mistrzostwach zostało wygrane w wieku szesnastu lat. Gimnastyczka Ludmiła Turishcheva stale otrzymał nagrody na konkursach i mistrzostwach. W swojej karierze sportowej zdobyła 137 regaliów, stała się absolutnym mistrzem świata. Czas otwarcia migawki i opanowanie były obecne w jej charakteru na wysokim poziomie, a nawet pękanie powłoki na mundialu nie zapobiegło doskonałą wydajnością do końca, po czym konstrukcja deski prostu upadł.
W mieście Grozny w 1952 roku przyszłośćkrólowa platformy gimnastycznej. Od najmłodszych lat dziewczyna podążała za sztuką tańca: chodziła na palcach, elegancko gestykulując dłońmi. Dlatego moja matka oddała Ludmiła do szkoły baletowej, ale trening sztuki tańca klasycznego nie trwał długo, a już w wieku 10 lat dziewczyna zaczęła uprawiać gimnastykę. Pierwszym trenerem, który wprowadził Turishchev na siłownię był Kim Wasserman. Następnie zaangażował się w poszukiwanie młodych talentów wśród uczniów szkół średnich. Trzydziestu chłopców i tyle samo dziewcząt w wieku 8-9 lat zostało uczniami trenera Kim Efimowicza, wśród nowych rekrutów była Ludmiła Turiszczew.
Dwa lata przyniosły Wasserman przyszły mistrz olimpijski, ale potem poszedł do pracy z grupą chłopców i dziewcząt dał zespół wraz z trenerem Luda Vladislav Rastorotsky.
Reżim ośmioletniej dziewczynki od 1964 r. OstroI przebudowany trenera, aby dostać się do Igrzysk Olimpijskich w Meksyku, która miała się odbyć w 1968 roku. Wynurzenie o 5:15, a następnie poranny bieg. Na śniadanie pół filiżanki kawy i mały kawałek sera. Pierwszy etap szkolenia odbył się między 7 rano i trwał przez trzy godziny, a następnie studia - i znowu gimnastyczne platformę do gładzenia elementy do późna w nocy. Podniosła siłę i wolę Ludmiła Turiszczewy. Teraz kobieta jest również zobowiązana do przestrzegania zasad zdrowego odżywiania, robi gimnastyka i przez to rutyna wygląda bez zarzutu.
Każda sesja szkoleniowa Ludmiły rozpoczęła sięważenie, na którym dodatkowe pół kilograma wagi stanowi reprymenda od Vladislava Stepanovicha. Był surowym nauczycielem, ale Turischeva powiedział, że jego dokładność była bardzo pomocna w osiąganiu wyników. Ludmiła została uznana za zmotywowaną uczennicę i zaczęła uprawiać sport, nawet jeśli plan nie odbył szkolenia.
W przeddzień Igrzysk Olimpijskich w Moskwie do adaptacjisportowcy mieli dni sportowe. W 1967 roku Lyudmila Turishcheva przybyła na platformę dla dorosłych na takie letnie zawody. Rodzina, trener, przyjaciele wspierali młodą sportsmenkę i życzyli jej zwycięstw, ale Natalia Kuchinskaya, w tym czasie bardziej wyszkolona gimnastyczka, była pierwsza w all-around i czterech pociskach.
W Mexico City na Igrzyska Olimpijskie Ludmiła jechała więcejnieznany publicznie gimnastyczce. Uwagę gości, jury i paparazzi przywiązano do "oblubienicy Meksyku", tej samej Natalii Kuchinskiej. Jednak Lyudmila Turishcheva nigdy nie aspirowała do pracy dla publiczności, jej uwaga skupiona była na technice wykonania.
Pierwsza olimpiada, ekscytacja i ... stragan z dzienników. W sumie dostała tylko 24. miejsce, ale sowiecka drużyna gimnastyczna wciąż stała na podium i otrzymywała złote medale. To zraniłoby każdego sportowca, a dla osoby, która wygrałaby tytuł mistrza, ten stan rzeczy stał się niesamowitą zachętą do dalszego treningu.
Po Meksyku, zespół gimnastyczek, prowadzony przezRastorocki stał się bohaterem w swojej ojczyźnie w Groznym. Sportowców spotkali urzędnicy z muzyką i kwiatami. Dwa lata po swojej pierwszej olimpiadzie dziewczyna pojechała na mistrzostwa świata w Lublanie. Oto Lyudmila dała jej pełną siłę i pokonując głównych konkurentów - Korbut, Janz, Burdu zajęła pierwsze miejsce. Tytuł absolutnego mistrza świata przyniósł jej zwycięstwo w Lublanie. W tym samym pamiętnym dla kariery sportowej roku 1970 Ludmiła została uhonorowana tytułem "Czczonego Mistrza Sportu ZSRR".
Rok później dziewczyna dodała regalia do trenera i siebie, zasługując na tytuł Mistrza Europy.
Ludmiła i Władysław Stępowicz nie zostali pozbawieniGrozny, kierownictwo republiki i dbałość o społeczności sportowej, ale tandem mistrz po olimpiadzie w Meksyku, przeniósł się do Rostów nad Donem, ponieważ warunki dla życia i szkolenia nie były lepsze. Do 1972 roku Turischeva w zawodach reprezentowała miasto Grozny oraz sportowo-sportowe stowarzyszenie "Dynamo".
W Rostowie nad Donem dziewczyna weszłaUniwersytet Pedagogiczny, aw 1986 r., Broniąc swojej pracy doktorskiej, została kandydatem nauk pedagogicznych. Turisheva Lyudmila Ivanovna była doskonałą uczennicą we wszystkim: w szkole, na uniwersytecie, w szkoleniach, konkursach, a czas był krótki. Dziewczyna poszła na konkursy z podręcznikami, a w przerwach między szkoleniami pobiegła do badań laboratoryjnych.
W radzieckiej reprezentacji w gimnastyce w 1972 rokubyło trzech przywódców: Korbut, Turishcheva, Lazakovich. Głównymi konkurentami były dziewczęta z zespołu NRD, kierowane przez Karin Jants. Ostry walka spodziewałem się zobaczyć publiczność, ponieważ w Lublanie gimnastyków ZSRR i NRD w jury szacunkowa wyszła z różnicą dziesiątych punktów.
Radzieccy sportowcy w Monachium od razu wturniej drużynowy rozpoczął się przed nami, a podczas darmowego programu o kilka punktów więcej niż zespół NRD. Niemieccy sportowcy byli słabsi niż zespół ZSRR, który awansował na podium. Burda i Turishchev byli wówczas dwukrotnymi mistrzami. Ale przed ostatecznym i czekającym na walkę o tytuł absolutnego mistrza w jakimś wszechstronnym oczekiwaniu. Ciepło namiętności osiągnęło granicę, pomiędzy Korbutem, Turishchevą i Jants wybuchła ostra walka.
Ekscytująca sportowa etiuda "My Dream Girl", której przykład wykonała Ludmiła, przyniosła zawodniczce zwycięstwo, w wyniku czego jest absolutną mistrzynią olimpijską.
Olimpiada w Monachium zdeterminowała faworyta publiczności. To nie był mistrz świata Turischeva, ale uroczy i malutki Ola Korbut. Przed opuszczeniem konkurencja trener Moskwie ZSRR powołane Korbut, ponieważ jej występy zdominowane przez skomplikowanych elementów, które były przedmiotem jedynie do Olgi. Co cieszył się widz w Korbut, czego nie było w Turishcheva?
Olga, idąc na siłownię, chciałajak społeczeństwo. Jej występ był artystyczny i figlarny. Kontaktowała się z publicznością, uśmiechała się, doświadczała emocji, a przez to wydawała dużo energii.
Kiedy mój program pokazał gimnastyczkęLudmiła Turishcheva, pojawiła się przed publicznością poważnym i skoncentrowanym sportowcem. Uwielbiała energię i emocje. Jego zasadą nie było oglądanie występów zawodników, aby nie być zdenerwowanym i nie odpoczywać.
Ale ich rywalizacja była jak żagiel, który przyciągał światową gimnastykę.
W 1975 r. W Londynie odbyły się konkursygimnastyka. Lyudmila Turishcheva, wykonując ćwiczenia na wielowarstwowych belkach, odczuła niestabilność projektu. Jeden z kabli, szydełkowany w podłodze, zaczął słabnąć. Pomysł, że mogłaby poprowadzić kraj, pomógł jej zakończyć program. Obrót na dolnym biegunie, skok bez planowanego skrętu, stabilna pozycja i zapadnięcie się konstrukcji. Opuściła platformę, nie odwracając się nawet, by spojrzeć na opadłe deski.
Trzeci i ostatni przed zakończeniem sportukariera stała się olimpiadą w Montrealu. Dwudziestoczteroletnia Lyudmila kierowała drużyną narodową i pomogła jej zdobyć złoto w mistrzostwach drużynowych. Za wykonanie podstawowego skoku i za darmowy program otrzymały dwa srebrne medale, brązowy medal - w absolutnych mistrzostwach.
W 1976 r. Po zawodach gimnastycznych we WrocławiuTurischev został pozostawiony jako nagroda do końca igrzysk olimpijskich jako osoba publiczna w imieniu partii komunistycznej. Następnie Tourischeva Ludmiła udzielili wywiadów, spotkał się z zespołami i ich praca była zgłosić do siedziby delegacji radzieckiej, który znajdował się na terenie męskiego ciała w wiosce olimpijskiej. Idąc po raz kolejny do raportu poznała Valery Borzov, sprinter, sportowca, który na zawodach w Monachium po raz pierwszy od wielu lat udało się wygrać Amerykanie mają dwa złote medale.
Natychmiast zaprosił mistrza do kina, a następnie młodzi wymieniali numery telefonów. Pod koniec 1977 roku para olimpijska rozegrała wesele.
Po ślubie Ludmiła przeniosła się do Kijowa,ponieważ jej mąż pochodzi z Ukrainy, a według tradycji słowiańskich kobieta po ślubie przychodzi do domu męża. Rok później Tatyana urodziła się w rodzinie.
Chciała zostać mistrzem - stała się nim. Podobnie w życiu rodzinnym. Ludmiła Iwanowna chciała być szczęśliwa, a przez 38 lat Valery Filippovich miał pełen zaufania związek, zbudowany na wzajemnej miłości.
Córki Tatyany są jeszcze we wczesnym dzieciństwiechciałem narzucić siłownię. W wieku dziewięciu lat Tanya zdała sobie sprawę, że ten sport nie jest dla niej. Potem Lyudmila Ivanovna zgodziła się z trenerem na lekkiej atletyce, aby moja córka mogła przyjechać na stadion. W wieku 11 lat Tatiana spełniła normę ubiegania się o kandydata na mistrza sportu. Występowała w wyścigach sprinterskich w zawodach, ale zanim skończyła dwadzieścia lat, zdała sobie sprawę, że to nie dla niej. Tatiana postanowiła zaangażować się w kreatywność i weszła na University of Design, gdzie otrzymała specjalność projektanta mody.
Valery Filippovich i Ludmila Turishcheva wychowują teraz wnuki. Moja córka i jej mąż mieszkają w Toronto.
Po urlopie macierzyńskim Lyudmila Ivanovna rozpoczęła karierę trenerską: najpierw uczyła detoksów w zespole ZSRR, a następnie w latach 1992-2000. Federacja Gimnastyczna Ukrainy.
Spośród 137 regalijek królowa platformy gimnastycznej ma trzy najwyższe nagrody państwowe:
Gimnastyczka, która nie popełniła żadnego błędu, jest ideałem. Tacy sportowcy nie zdarzają się, ale Ludmiła wśród rywali była najbliższa temu ideałowi.
</ p>
