Metoda imperatywna to metoda stosowana wprawo publiczne dotyczące uregulowania stosunków wertykalnych między państwem a obywatelami (organizacjami). W procesie regulacji tych stosunków państwo upoważnia niektórych aktorów do władzy i nakłada obowiązki na innych. Pomiędzy tymi obiektami w wyniku relacji podporządkowania i władzy.
Ta metoda ustanawiania relacji międzyobiekty są również nazywane dyrektywnymi lub autorytarnymi. Metoda rozrachunku jest ustanowiona przez prawo i jest stosowana jako sposób wpływania na zachowanie osób prawnych i osób fizycznych, które mają prawo do korzystania z urzędnika w spornych sytuacjach.
Tryb wpływu to pozycja ustalona przezustawodawstwo, które zmienia zachowanie osób w kierunku zachęt lub ograniczeń. W takim przypadku wybrana metoda powinna odzwierciedlać charakterystykę jej oddziaływania. W warunkach rozwoju rynku ziemi i relacji rynkowych konieczne jest określenie metod, z uwzględnieniem specyfiki prawnej regulacji stosunków społecznych, które są zawarte w temacie branży. Metoda imperatywna jest określona przez naturę i specyfikę regulowanego związku. Wybrano odpowiednie metody i techniki wpływu na prawo.
Nadrzędna metoda regulacji wyraża się wokreślenie stosunków prawnych i zakazów między przedmiotami, które nie podlegają egzekucji. Definicja ceł jest główną metodą regulacji prawnej, ponieważ zajmuje istotne miejsce w treści norm prawnych dotyczących gruntów. Obowiązek nałożony przez prawo uniemożliwia jakiekolwiek odstępstwa w jego wykonaniu, ponieważ w tym przypadku przewidziana jest kara. Zakazy w prawie ziemskim są granicami należnego i możliwego zachowania uczestników w stosunkach gruntowych i prawnych.
Te ograniczenia pozwalają uniknąć realizacjiinteresy podmiotów kosztem naruszenia interesów społeczeństwa lub państwa. Granice zachowań ustala się tak, aby podmioty stosunków lądowych w wykonywaniu swoich obowiązków i osiągania celów nie stosowały metod sprzecznych z interesami państwa i społeczeństwa.
Niezbędna i dyspozytywna metoda prawnaPrzepisy różnią się tym, że przy stosowaniu drugiej metody podmioty stosunków lądowych uzyskują pewną swobodę działania. Mają prawo do osiągnięcia swoich celów, działając według własnego uznania.
Istnieją trzy rodzaje metod dispositive: delegowanie, rekomendowanie i autoryzowanie. Metoda delegowania polega na przyznaniu praw i wolności podmiotom związanym z ziemią zgodnie z pewnym zakresem uprawnień. Zalecaną metodą jest zapewnienie możliwości alternatywnego zachowania, to znaczy w tym przypadku podmiot ma prawo do wyboru sposobu zachowania w celu osiągnięcia wyznaczonych celów. Zalecenia państwa tylko ułatwiają wybór rozwiązania. Metoda nakładania sankcji przyznaje podmiotowi prawo do samodzielnego podejmowania decyzji, ale wstępne zatwierdzenie i zaakceptowanie przez uprawniony organ.
W konsekwencji imperatywną metodą są działania ustanowione przez prawo. Podczas gdy metoda dispositive zakłada dobrowolność i równość stron.
</ p>
