Niestety, do tej poryoryginały starożytnej greckiej rzeźby. Nawet Apollo Belvedere, uważany przez wielu historyków sztuki za szczyt kultury starożytnej, zachował się tylko w rzymskim egzemplarzu marmurowym. Chodzi o to, że u zarania chrześcijaństwa, w epoce najazdów barbarzyńskich, a we wczesnym średniowieczu wszystkie praktyczne statuetki starożytnych greckich rzemieślników były bezwzględnie topiony. Nikt w tych mrocznych czasach nie myślał o zajmowaniu się dziedzictwem kulturowym ludzkości.
Marmurowe wizerunki kultowych starożytnych bogów imityczni bohaterowie również upadli z cokołów, a szlachetny kamień, z którego zostali straceni, był często używany do wypalania wapna. Za panowania Aleksandra Wielkiego jego rzeźbiarzem dworskim był Leohar. Apollo Belvedere uważany jest za krytyka sztuki przez dokładną replikę brązowego mistrza tego mistrza. Rozkwit twórczości Leohara, przedstawiciela kierunku akademickiego późno klasycznej szkoły greckiej, przypada na 350-320 lat pne. e. Mniej więcej w tym samym czasie należy również posąg Apollo Belvedere, który dał badaczom możliwość wysunięcia hipotezy o autorstwie Leohara. Teraz, po dwudziestu pięciu wiekach, trudno jest prawdę ustalić prawdę.
Pomnik Apolla Belvedere został odkryty wRenaissance (XV wiek) w posiadaniu kardynała Giuliano della Rovere w Anzio, który wstąpił na tron katolicki duchowny i poświęcenie papieskiej godności, kazał zainstalować tę wielką pracę w honorowym miejscu Ottogonskogo patio w Watykanie Belweder. Stąd nazwa rzeźby. Miejsce to słynie również z tego, że w tamtym czasie było wiele najlepszych pereł papieskiej kolekcji wielkich antycznych dzieł sztuki. Apollo Belvedere obok Laocoon, tors Herkulesa, Opuszczona Ariadna i inne równie znane dzieła znakomitych mistrzów przeszłości.
Ciekawy i ewolucja stosunku do rzeźbyLeohara (przypuszczalnie) w kręgach historyków sztuki, naukowców i historyków. Przez długi czas Apollo Belvedere był nieocenionym arcydziełem, szczytem, apoteozą i kulminacją starożytnej sztuki. Został jednogłośnie uznany za doskonały pod względem estetycznym. I, jak to często bywa, niezwykle pretensjonalne i wzniosłe pochwały zostały zastąpione przez diametralnie przeciwną reakcję. Im dalej trwały studia nad twórczością rozmaitych starożytnych mistrzów i im więcej zabytków kultury starożytnych cywilizacji pojawiało się, tym bardziej powściągliwe stały się oceny Apolla Belvedere.
Różni krytycy i artyści naglezaczęli znajdować w nim napuszone i ozdobne rysy. A niektórzy nawet zauważyli wiele przesadnej pretensjonalności, patosu i wad geometrycznych. Tymczasem dzieło to można śmiało nazwać wybitnym pod względem cnót plastycznych, elegancji linii i lotu myśli autora. Postać i kroki Apollo łączą siłę z wdziękiem, nieodłączną energią z lekkością. Nieważne chodzenie po firmamencie ziemi wydaje się być w stanie lotu. Co więcej, wszystkie ruchy mistrza muzyki, świetnie grana przez autora w statycznej postaci, zamrożone, nie koncentruje się w jednym kierunku, jakby promienie słoneczne w różnych kierunkach.
Aby osiągnąć ten efekt, uchwycony wzimno marmur lub brąz, rzeźbiarz musiał posiadać nie tylko wyrafinowane umiejętności, ale także iskrę prawdziwego geniuszu. Trzeba jednak przyznać, że w Apollo Belvedere jest zbyt oczywiste obliczenie dla tego wrażenia kontemplatora. Rzeźba pilnie wymaga podziwiania jej piękna i elegancji rysów. A najlepsze przykłady klasycznej sztuki antycznej nie wskazują na ich wartość publiczną. Są piękne, nie wspaniałe. Dlatego Apollo Belvedere ukrywa tak wiele sekretów swojego pochodzenia i generuje więcej pytań niż odpowiedzi.
Bez wątpienia tylko jedna rzecz: ta rzeźba jest być może najważniejszym przykładem sztuki starożytnej. I z pewnością jeden z najbardziej tajemniczych.
</ p>
