Dlaczego potrzebujemy technik artystycznych? Przede wszystkim, aby działać zgodnie z pewnym stylem, zakłada pewną obrazowość, wyrazistość i piękno. Ponadto pisarz jest mistrzem skojarzeń, artystą wyrazistym i wspaniałym kontemplatorem. Artystyczne techniki w wierszu i prozie sprawiają, że tekst jest głębszy. W konsekwencji zarówno prozaik, jak i poeta mają tylko jedną warstwę językową, nie ograniczają się do stosowania jedynie powierzchownego, podstawowego znaczenia tego słowa. Aby móc wniknąć w głębię myśli, istotę obrazu, trzeba użyć różnych środków artystycznych.
Ponadto czytelnik musi być zwabiony iprzyciągać. W tym celu stosuje się różne techniki, szczególnie interesując się narracją i tajemnicą, którą należy rozwiązać. Środki artystyczne nazywane są w inny sposób ścieżkami. Są to nie tylko niezbywalne elementy ogólnego obrazu świata, ale także ocena autora, tło i ogólny ton dzieła, i wiele więcej, o których nawet nie myślimy, kiedy czytamy następne dzieło.
Główne techniki artystyczne są metaforą,epitet i porównanie. Mimo, że epitet jest często postrzegane jako pewnego rodzaju metaforę, ale nie pójdzie do dżungli nauki „literacki”, a tradycyjnie odróżnić go jako pojedynczy czynnik.
Epitet jest królem opisu. Żaden krajobraz, portret, wnętrze nie może obejść się bez niego. Czasami jedyny właściwie wybrany epitet jest o wiele ważniejszy niż cały akapit, stworzony specjalnie dla wyjaśnienia. Najczęściej mówiąc o nim, mamy na myśli imiesłowy lub przymiotniki nadające temu lub temu artystycznemu wizerunkowi dodatkowe właściwości i cechy. Nie mylić epitetu z prostą definicją.
Można na przykład zaproponować opisanie oczunastępujące słowa: żywy, brązowy, bez dna, duży, malowany, podstępny. Spróbujmy podzielić te przymiotniki na dwie grupy: obiektywne (naturalne) i subiektywne (dodatkowe). Przekonamy się, że słowa takie jak "duży", "brązowy" i "kolorowy" przekazują tylko to, co każdy może zobaczyć, gdy leży na powierzchni. Abyśmy mogli wyobrazić sobie pojawienie się tego lub tamtego bohatera, takie definicje są bardzo ważne. Jednak to "bezdenne", "żywe", "złe" oczy mówią nam najlepiej o naszej wewnętrznej naturze i charakterze. Zaczynamy odgadnąć, że przed nami jest niezwykła osoba, skłonna do różnych wynalazków, posiadająca żywą, mobilną duszę. Jest to główna właściwość epitetów: wskazać te cechy, które są ukryte przed nami podczas wstępnego badania.
Przejdźmy do innej, nie mniej ważnej ścieżki -metafora. Jest to ukryte porównanie wyrażone w rzeczowniku. Zadaniem autora jest porównywanie zjawisk i przedmiotów, ale bardzo ostrożnie i taktownie, aby czytelnik nie mógł odgadnąć, że narzucamy mu ten przedmiot. Tak więc, insynuując i swobodnie, musisz użyć wszelkich technik artystycznych. Przykłady metafory: "łzy rosy", "ogień świtu" itd. Tutaj rosa porównuje się ze łzami, a świt - ogniem.
Ostatnią najważniejszą techniką artystyczną jestporównanie podane bezpośrednio przy użyciu takich związków jak "jak", "jak", "jak", "dokładnie", "jak gdyby". Przykłady można podać: oczy, jak życie; rosa, jak łzy; drzewo, jak stary człowiek. Należy jednak zauważyć, że użycie epitetu, metafory lub porównania powinno być nie tylko ze względu na "czerwone słowa". W tekście nie powinno być chaos, powinien ciążyć na elegancji i harmonii, więc zanim będzie można użyć jednego lub inne szlaki, trzeba jasno zrozumieć cel, dla którego jest używany, co chcemy powiedzieć.
Inne bardziej złożone i mniej powszechne techniki artystyczne to hiperbola (przesada), antyteza (opozycja) i inwersja (odwrotny porządek słów).
Taka ścieżka, jako antyteza, ma dwie odmiany: może być wąski (w jednym akapicie lub zdaniu) i rozwinięty (umieszczony na kilku rozdziałach lub stronach). Technika ta jest często wykorzystywana w pracach klasyków rosyjskich w przypadku, gdy wymagane jest porównanie dwóch postaci. Na przykład, Aleksander Puszkin w swojej powieści „Córka kapitana” i porównuje Pugaczowa Grinyova a później Nikołaj Gogol tworzyć portrety sławnych braci Andriej i Ostap, również w oparciu o antytezy. Sztuczne sztuczki w powieści "Oblomov" również obejmują tę ścieżkę.
Hyperbola jest ulubioną metodą takiego literatugatunki takie jak epopeja, bajka i ballada. Ale nie tylko w nich się znajduje. Na przykład hiperbola "mógł zjeść dzika" może być wykorzystana w każdej powieści, opowiadaniu i innym dziele realistycznej tradycji.
Kontynuujmy opisywanie technik sztuki wdziała. Inwersja, jak można się domyślić, służy nadaniu produktowi dodatkowej emocjonalności. Najczęściej pojawia się w poezji, ale często ta ścieżka wykorzystuje także prozę. Możesz powiedzieć: "Ta dziewczyna była piękniejsza od innych". I możesz krzyczeć: "Ta dziewczyna była piękniejsza od innych!" Natychmiast pojawia się zarówno zapał, jak i ekspresja oraz wiele innych rzeczy, które można zobaczyć porównując dwie wypowiedzi.
Kolejny trop, ironia, w inny sposób - ukrytyautorytarna kpina, jest też często używana w fikcji. Oczywiście poważna praca powinna być poważna, ale podtekst ukryty w ironii nie tylko demonstruje dowcip pisarza, ale także powoduje, że czytelnik tłumaczy ducha na chwilę i przygotowuje się do następnej, bardziej napiętej sceny. W humorystycznym dziele ironia jest niezastąpiona. Wielcy mistrzowie tego środka wyrazu artystycznego - Zoszczenko i Czechow, którzy wykorzystują tę ścieżkę w swoich opowiadaniach.
Dzięki tej technice jest blisko spokrewniona, a druga - sarkazm. Nie jest to po prostu dobry śmiech, ujawnia wady i wady, czasem przesadnie, podczas gdy ironia zwykle tworzy jasną atmosferę. Aby mieć pełniejszy obraz tej ścieżki, można przeczytać kilka opowieści o Saltykow-Szczedrin.
Następnym krokiem jest podszywanie się. Pozwala nam zademonstrować życie otaczającego nas świata. Są takie obrazy jak narzekająca zima, tańczący śnieg, śpiewająca woda. Innymi słowy, podszywanie się jest przeniesieniem do nieożywionych obiektów właściwości animowanych. Wszyscy wiemy, że tylko człowiek i zwierzę mogą ziewać. Ale w literaturze często pojawiają się takie artystyczne obrazy, jak ziewnięte niebo lub ziewnięte drzwi. Pierwsze z nich może pomóc stworzyć pewien nastrój u czytelnika, przygotować jego percepcję. Drugim jest podkreślenie sennej atmosfery w tym domu, być może - samotności i nudy.
Oxymoron to kolejne ciekawe urządzenie,co jest kombinacją tego, co niedorzeczne. Jest to zarówno prawe kłamstwo, jak i gorący lód i cecha ortodoksyjna. Podobny, nieoczekiwanie podniecony, słowa mogą być używane zarówno przez pisarzy fantasy, jak i amatorów filozoficznych traktatów. Czasami wystarczy jeden oksymoron, aby zbudować całe dzieło, które ma zarówno dualizm bytu, nierozwiązywalny konflikt, jak i subtelny ironiczny podtekst.
Co ciekawe, te używane w poprzednimpropozycja, "i, i, i" - to także jeden ze środków artystycznych, zwany multi-union. Po co to jest? Przede wszystkim, aby rozszerzyć zakres narracji i pokazują, na przykład, że dana osoba ma i urody, a umysł, a odwaga i urok ... I bohater wie, jak ryby i pływać i pisać książki i wybudować dom ...
Najczęściej ścieżka ta jest używana razem z inną, zwaną "serią jednorodnych członków". Jest tak w przypadku, gdy trudno sobie wyobrazić jedno bez drugiego.
Jednak to nie tylko sztuka iznaczy. Zwróćmy uwagę na pytania retoryczne. Nie wymagają odpowiedzi, ale myślą, że czytelnicy. Być może każdy zna najbardziej znany z nich: "Kto jest winien?" i "Co powinienem zrobić?".
To tylko główne techniki artystyczne. Oprócz nich możemy wyróżnić parcelacji (podział majątku), Synekdocha (gdy jeden numer jest używany zamiast liczby mnogiej), anaforę (podobny początku zdań), łzawienie (powtarzanie ich zakończeń), litotes (mało powiedziane) i hiperbolę (odwrotnie, przesadą) parafraza (gdy słowo zastąpiono krótkim opisem. Wszystkie te narzędzia mogą być wykorzystywane zarówno w poezji iw prozie. technik artystycznych w wierszu, na przykład, historia, nie różnią się zasadniczo.
</ p>
